|
|
Cantata BWV 244a
Klagt, Kinder, klagt es aller Welt
Polskie tłumaczenie [Polish Translation]
Kantata BWV 244a - Dziatki, wobec wszego świata lament czyńcie |
|
Okazja: uroczystości pogrzebowe |
|
Oryginalny tekst niemiecki [Original German Text] |
Polskie tłumaczenie [Polish Translation] |
|
1. Coro |
1. Chór [S, A, T, B] |
| |
|
Klagt, Kinder, klagt es aller Welt
Lasst es den fernen Graentzen wissen,
Wie euer Schatten eingerissen,
Wie euer Landes=Vater faellt. |
Dziatki, wobec wszego świata lament czyńcie,
niechżeć granice najodleglejsze poznają
jako wasze puklerze ochronne padają,
jako legł wasz kraju Ociec. |
| |
|
|
2. Recitativo A |
2. Recytatyw [Alt] |
| |
|
O Land! bestuerztes Land!
Wo ist dergleichen Pein
Wie deine Noth bekannt?
Die Sonne, die dir kaum am Mittag stunde,
Verhuellet ihren Schein
In einen Todes=Schattenver ein.
Ach LEOPOLDver!
Der GOtt getreu, und Seinem Lande hold,
Der niemals, wuenschen wir, versterben hat gesollt,
Wird uns zu frueh entwandt.
O Schmertz! O Wunde!
O Land! bestuertztes Land! |
O kraju! kraju Ty zatrwożony!
Kędy zrównane niektóre strapienie
a krzyż Twey biadzie jestli znany?
Słojnce, które w dnia środku prawie nie
widziane, skryło pobrzask światłości swey
kędy śmiertelny bywa cień.
Ach, Leopoldzie!
Któryś przed Bogiem prawym, zacny wobec ziemi Twey
Któryś przenigdy, jakośmy ufali, nie miał skonać,
zbyt szybko żeś od nas wzięty, żywota zbawiony!
Toć boleść! Toć rana!
O kraju! kraju Ty zatrwożony! |
| |
|
|
3. Aria A |
3. Aria [Alt] |
| |
|
Weh und Ach
Kraenckt die Seelen tausendfach.
Und die Augen treuer Liebe
Werden wie ein heller Bach
Bey entstandnen Wetter truebe. |
Boleść, biada
tysiąckrotnie w dusze siada.
Źrenice ócz naszych miłością przepełnione
będą niby strumienie rozjaśnione,
wpośrzód wybuchłej nawałnicy przytłumione. |
| |
|
|
4. Recitativo T |
4. Recytatyw [Tenor] |
| |
|
Wie, wenn der Blitze Grausamkeit
Die Eichen ruehrt, und das Gefieder
Im Walde hin und wieder
Vor Schrecken und vor Furcht zerstreut,
So stehst du auch betruebtes Coethen, du
Ein treuer Unterthan
Fuehlt allzuwohl, wie er geschlagen.
Ein ieder sieht den andern an;
Die Wehmuth aber schleusst die Lippen zu,
Sie wolten gern und koennen doch nicht klagen. |
Jakoć, gdaż łyskawicy mierzioność1
dęby poraziła a sprawiła, iż ptactwa leśnego mnogość
tuć a ondzie2
trwogą a przestrachem porażone będzie,
stawasz i Ty, Coethen3, grodzie Ty strapiony,
któryś wierny poddany,
choć uderzon na toć sie nie skarży.
Na bliźniego swego spogląda każdy,
lecz żałość zawiera wargi,
które, choć chcą, możności nie mają wznosić skargi. |
| |
|
|
5. Aria T |
5. Aria [Tenor] |
| |
|
Zage nur du treues Land,
Ist dein Seuffzer=reiches Quaelen
Und die Thraenen nicht zu zehlen,
O! so dencke dem Erbleichen
Ist kein Unglueck zu vergleichen.
Zage nur, du treues Land. |
Zawahajżeż sie, kraju wierny,
czujesz wielkość swoyego udręczenia,
lejesz mnogość łez nie do zliczenia,
pomyśl, o wtenczas, iż tey bladości
niżadna nieszczęsność nie stoi w równości.
Zawahajżeż sie, kraju wierny. |
| |
|
|
6. Recitativo S |
6. Recytatyw [Sopran] |
| |
|
Ach ja!
DEIN Scheiden geht uns nah,
Holdseelger LEOPOLD:
Und die wir DICH mit Schmertzen klagen,
Dass unser Sonnen=Strahl vergeht,
Der unserm Land so hold
Mit heitern Blicken aufgegangen.
O Jammer=Riss! der uns so frueh entsteht,
Der unser Hertz mit bangen Zagen,
Wie das gebeugte Haupt mit schwartzen Flor umschlagen. |
Tak, prawie!
Dotyka nas Twe odejście, mówimy Tobie,
Leopoldzie pamięci błogosławionej,
wszytkich nas, którzy Cię opłakujemy w żałobie,
gdyż promienie naszego Słojnca przeminione,
one nasze ziemie nadobne
spojrzeniem swem oświetlały pogodnem.
O strato godna pożałowania, dla nas tak wcześnie wzrosła,
tyś sierca nam trwogą poraziła,
lica nasze pochylone wieńcami czerni otoczyła. |
| |
|
|
7. Coro |
7. Chór [S, A, T, B] |
| |
|
Komm wieder, Theurer Fuersten=Geist,
Beseele die erstarrten Glieder,
Mit einem neuen Leben wieder,
Das ewig und unsterblich heisst.
Die Jugend ruehmt, die Alten preisen
Das unser Land und ihre Zeit
So viele Gnad und Guetigkeit
Von Unserm Fuersten aufzuweisen. |
Drogiego nam Księcia duchu, powtornie przydź,
niechaj członków ciało obleczone
będzieć żywotem nowotnem,
coć wiecznotrwałem powiedane być.
Młódź chwałę dawa, starszyzna składa cześć ci,
wszak ziemia nasza w ów toć czas
wieleć dobroty a klemencyi
zdziałała przez Księcia w nas. |
|
Komm wieder, Theurer Fuersten=Geist,
Beseele die erstarrten Glieder,
Mit einem neuen Leben wieder,
Das ewig und unsterblich heisst.
Die Jugend ruehmt, die Alten preisen:
Es hat kein Land und euer Zeit
So ungemeiner Troestlichkeit
Als DEIN Regieren aufzuweisen. |
I I
------------------I I-------------------------
I I
Młodzież wychwala, starsi wysławiają:
w naszej godzinie u kraju żadnego
balsamu tak niesłychanego
nie masz, jakiej pod Twemi rządami oni doświadczają. |
| |
|
|
8. Coro |
8. Chór [S, A, T, B] |
| |
|
Wir haben einen GOtt, der da hilfft, u. einen HErrn, HErrn, der vom Tod errettet. |
Ninie tuć mamy Boga, Tenci nama dopomaga, a Pana, Pana, który od śmirci salwuje4. |
| |
|
|
9. Recitativo A |
9. Recytatyw [Alt] |
| |
|
Betruebter Anblick, voll Erschrecken,
Soll denn sobald das Grab den Leib bedecken,
Der Tod ist da,
Die Stunde schlaegt, das End ist nah.
Mein GOtt, wie kommt mir das so bitter fuer,
Ach! warum eilest du mit mir! |
Wejrzenie Twe frasowliwe, bojaźni pełne
powinno jeść pokryć owo mauzoleum cielne5,
Śmirć tuć jest,
godzina wybiła, bliży sie kres.
Bożeż Ty moy, toć wielmi gorzko zdaje sie,
Ach! Czemuż śpieszysz tako k’mię? |
| |
|
|
10. Aria A |
10. Aria [Alt] |
| |
|
Erhalte mich,
GOtt, in der Helffte meiner Tage,
Schone doch,
Meiner Seele faellt das Joch
Jaemmerlich. |
Podtrzymaj mię,
Boże, w połowie dni mych stoję,
Oszczędź mię,
Na duszycę mę spada brzemię
boleśnie. |
| |
|
|
11. Recitativo S |
11. Recytatyw [Sopran] |
| |
|
Jedoch der schwache Mensche zittert nur,
Wann ihm die sterbende Natur
Die kalte Grufft geoeffnet zeiget,
Wer aber stets, wie Unsre Fuersten=Seele
Noch lebend auf der Welt
Mehr nach dem Himmel steiget,
Als sich am Eitlen feste haelt,
Der flieht mit Lust aus dieser irdnen Hoehle. |
Aliści człek niemocen drży,
gdaż natura śmiertelna ji
mroźny grób okazuje roztworzon.
Któż aleć bywa, duszycy książęcej naszej przypodobion,
żywiąc w świecie tem,
barziej aniżeli doń zwrócon ku Niebiosom jużci,
trwając wobec marności w zaparciu swem,
tenci prętko pierzcha ode ziemskich czeluści. |
| |
|
|
12. Aria S |
12. Aria [Sopran] |
| |
|
Mit Freuden,
Mit Freuden sey die Welt verlassen,
Der Tod kommt mir recht troestlich fuer.
Ich will meinen GOtt umfassen,
Dieser hilfft und bleibt bey mir,
Wenn sich Geist und Glieder scheiden. |
Z weselem,
Z weselem niechże będzieć świat ów opuszczon,
iż śmirć w mniemaniu mym jedno jeść komfortem.
Chcęć ja do Boga mego przypaść, iż on
ci dawa mi dopomożenie a jeść przy mię,
gdaż duszyca a członki ciała rozdzielają sie. |
| |
|
|
13. Recitativo B |
13. Recytatyw [Bas] |
| |
|
Wohl also DIR,
DU aller Fuersten Zier,
DU kontest DIR nicht sanffter betten;
GOtt hilfft und kan vom Tod erretten. |
Cześć takoż Ci,
Tyś ozdobą stanu książęcego,
możności nie miałeś obrać odpoczynienia lepszego,
Bóg niesie dopomożenie a może salwować od śmirci. |
| |
|
|
14. Aria B |
14. Aria [Bas] |
| |
|
Lass, Leopold, DICH nicht begraben,
Es ist Dein Land, das nach DIR rufft,
DU solst ein ewig sanffte Grufft
In unser aller Hertzen haben. |
Dozwól, Leopoldzie, iżbyś nie był chowany,
toć Twój kraj, przezeń jeś wołany,
winieneś Ty mieć wiecznotrwałę
w wszytkich siercach naszych mogiłę. |
| |
|
|
15. Recitativo A |
15. Recytatyw [Alt] |
| |
|
Wie kont es moeglich seyn,
Zu leben und DICH doch vergessen!
Ach nein!
Wir wir wissen gar zu allgemein,
Was treuer Unterthanen Pflicht,
Und unser Sinn ist nur dahin gericht,
Auch noch DEIN Asche zu verehren.
Hochseelges Haupt,
Nur diss muss unsern Schmertz vermehren,
Wenn, wie so frueh der Tod DICH raubt,
In stiller Ehrfurcht wir bey uns ermessen. |
Czyli toć możebne niektórym sposobem,
iżby żywiąc przepomnieć o Tobie?
Ach, nie!
Zbyt dobrze toć nama materya znana,
co należnem prawym poddanym dochować
a jeden u nas zamiar,
by6 jestylko prochy Twoje wenerować.
Głowo błogosławionej pamięci,
Jedno mus boleściom naszem przynieść rozmnożenie,
iż takoś wcześnie odebrana od śmirci7,
nama w cichej estymie głębokiej o tem ważenie. |
| |
|
|
16. Recitativo A |
16. Recytatyw [Alt] |
| |
|
Wie koent es moeglich seyn,
Zu leben und dich doch vergessen?
Ach nein!
Wir haben gar zu allgemein
Dein vaeterliches Regiment,
Das mehr vor Lieb als Eifer hat gebrennt,
Erfahren und bey uns ermessen.
Die eine Zeit
Wird es der andern offenbahren,
Und also dich die Ewigkeit
In unverloschnen Ruhm bewahren. |
Czyli toć możebne niektórym sposobem,
iżby żywiąc przepomnieć o Tobie?
Ach, nie!
Zbyt dobrze toć nama materya znaną,
Twa władza ojcowska oną,
tać więcej od miłości niżeli gorliwości zapaloną,
którąśmy doznawszy winni szanowanie.
Oto czas jedyny
inszym powtórzy Twe wyczyny,
y nadto będziesz od wieczności
sławiona, ona Twą chwałę umocni. |
| |
|
|
17. Aria A |
17. Aria [Alt] |
| |
|
Wird auch gleich nach tausend Zaehren
Sich das Auge wieder klaeren,
Denckt doch unser Hertz an DICH.
Deine Huld
Wird zwar durch den Tod entrissen,
Unsre Schuld
Bleibet aber ewiglich,
Dass wir DICH verehren muessen.
Deine Huld,
Die wir nicht zu preisen wissen,
Und Gedult
Blieb uns gleichfalls ewiglich,
Wenn du nur nicht sterben muessen. |
Od łez tysiąca wylania
oczy wolne od płakania,
sierce nam atoli o Tobie myśli.
Twa klemencya
od śmirci przedsię jeść zgładzona,
Nasza aleć przewina
pozostawa wiecznotrwałą,
mus nam paść przed Twoją chwałą.
Twa klemencya,
której wysławić należnie nie mamy możności,
nadto dar Twej cierpliwości
byłyby przy nas na wiek wieków zostały.
jeśliby Twe członki pomrzeć nie musiały. |
| |
|
|
18. Recitativo T |
18. Recytatyw [Tenor] |
| |
|
Und, Herr, das ist die Specerey,
Womit wir DEINEN Sarg verehren,
Ein ieder Unterthan
Dringt sich von allen Seiten.
Durch angenehmen Zwang und Streiten
Aus Sehnsucht vor den andern an:
Gleichsam, als solten sie die Treu,
DIR auch noch in dem Tode schweren |
A, Panie, toć bywają wonności,
któremi chwalemy cześć Twej truny,
każdy, który w Twej władności
śpieszy do Cię z wszytkiej strony.
Poprzez gwałt a poswarek wspaniale,
z tesnice8 za inszemi:
jakoby ony były lojalnemi
Tobie przysięgać nawet gdyś zbawion żywota cale. |
| |
|
|
19. Aria T et Coro |
19. Aria [Tenor] y Chór [S, A, T, B] |
| |
|
DIE STERBLICHEN:
Geh, Leopold, zu Deiner Ruh,
DIE AUSERWEHLTEN:
Und schlumre nur ein wenig ein.
DIE STERBLICHEN:
Nun lebst DU
In der schoensten Himmels=Ruh,
Wird gleich der muede Leib begraben,
DIE AUSERWEHLTEN:
Der Geist soll sich im Himmel laben,
Und Koeniglich am Glantze seyn.
DIE STERBLICHEN:
Geh, Leopold, zu deiner Ruhe
DIE AUSERWEHLTEN:
Und schlummre nur ein wenig ein.
DIE STERBLICHEN:
Unsre Ruh,
DIE AUSERWEHLTEN:
So sonst niemand ausser Dir
Wird nun zu gleich mit Dir begraben.
DIE AUSERWEHLTEN:
(sic) Der Geist soll sich im Himmel laben
Und Koeniglich am Glantze seyn. |
ŚMIERTELNE:
Wynidź, Leopoldzie, do pokoju swego,
OBRANE:
W sen Ci potrzebne zapadnienie.
ŚMIERTELNE:
Ty żywiesz ninie
we wdzięcznem pokoju Królestwa Niebieskiego,
Ciało Twe znużone będzieć pogrzebione,
OBRANE:
Duchci powinien w niebieską stronę
udawszy sie balsam wziąć królewski promieniejący.
ŚMIERTELNE:
Wynidź, Leopoldzie, do pokoju swego,
OBRANE:
W sen Ci potrzebne zapadnienie,
ŚMIERTELNE:
Nasze odpoczynienie,
OBRANE:
którem bywało nics kromie9 Ciebie
ninie wraz z Tobą najdzie kres swoy w grobie.
OBRANE:
Duchci powinien w niebieską stronę
udawszy sie balsam wziąć królewski promieniejący. |
| |
|
|
20. Aria B |
20. Aria [Bas] |
| |
|
Bleibet nun in Eurer Ruh,
Ihr erblassten Fuersten=Glieder;
Doch verwandelt nach der Zeit
Unser Leid
In vergnuegte Freude wieder,
Schliesst uns auch die Thraenen zu. |
Ostańcie w pokoju waszem
zbladziałe wy członki książęce;
Odmienią sie z czasem atoli
boleści nasze
na powrót w radości weselące,
poniechamy lać łez do woli. |
| |
|
|
21. Recitativo S |
21. Recytatyw [Sopran] |
| |
|
Und Du betruebtes Fuersten=Haus,
Erhole DICH nun auch einmahl
Von DEINER Quaal.
Wie GOTTES Hand bisher
Bestaendig auf DICH schwer
Und voller Plagen hat gelegen,
So wird DICH auch nun in der Folge=Zeit
Ein unverrueckte Froehlichkeit
Ergoetzen und verpflegen.
Die Nacht ist aus,
Der Tag bricht DIR nun heuter an.
Nun wird DIR, wie im frohen Lentzen,
Die angenehme Sonne glaentzen,
Die keine Finsterniss noch Nebel stoehren kan. |
A Ty, strapiony rodzie książęcy,
po swey katuszy powstań,
nie męcz sie więcej.
Jako dotąd palec Boży
na Cię bezprzestannie
ciężkie a mnogie brzemiona kładł, położy
takoż w godzinie będącej a ninie
radosność, co jest niewzruszona
nią będziesz, rodzino, uweselona y odżywiona.
Oto noc jest miniona,
dzień dla Ciebie powstaje, radość Twą sprawi.
Ninie, jako w wesołym czasie wiosny,
będzieć promień Słojnca oświetlał Cię radosny,
którego ni mrok ni mgła nie zdławi. |
| |
|
|
22. Aria S |
22. Aria [Sopran[ |
| |
|
Hemme Dein gequaeltes Kraencken,
Spahre DICH der gute Zeit,
Die den Kummer wird versencken,
Und der Lust die Haende beut:
Schmertzen, die am groesten seyn,
Halten desto eher ein. |
Poniechajżeż snuć Twe udręczone zmartwienia
na dobrą godzinę sie oszczędzając,
która frasunków pozbędzie sie cienia,
radość do rąk wręczając.
Największemi będąc boleści
pokój przydadzą tym wcześnij. |
| |
|
|
23. Recitativo B |
23. Recytatyw [Bas] |
| |
|
Nun scheiden wir,
Hochseelger LEOPOLD, von DIR.
DU aber nicht aus unserm Sinn.
Wir gehn nach unsern Huetten hin,
Und sammlen aengstlich auf der Erden
Mehr Asche zur Verwesung ein,
Und wuenschen, wenn wir auch den Sold
Einst der Natur bezahlen werden,
So seelig und so sanfft, wie Unserm LEOPOLD,
So muess auch unser Ende seyn. |
Ostawiamy ninie Cię,
błogosławionej pamięci Leopoldzie.
Aleć nie wyrugowanyś nam z pamięci, myśli.
Odchodzimy do chat, skądeśmy przyśli
y gromadzimy sie na ziemi, trzódka bojaźliwa,
świat nam tylko rozkładu prochem bywa,
w dufności, iż kiedy przyjdzie na
długu wobec natury spłacenie czasu przyszłego,
tak błogi a spokojny jako Leopolda naszego
będzieć i nasz. |
| |
|
|
24. Coro |
24. Chór [S, A, T, B] |
| |
|
Die Augen sehn nach Deiner Leiche,
Der Mund rufft in die Grufft hinein:
Schlaffe sicher (suesse), ruhe fein,
Labe Dich im Himmelreiche!
Nimm die letzte Gute Nacht,
Von den Deinen die DICH lieben,
Die sich ueber DICH betrueben,
Die Dein Hertze werth geacht,
Wo Dein Ruhm sich unsterblich hat gemacht. |
Źrenice ócz naszych spoglądają na kości Twe,
język do głębi grobowca krzyk wznosi:
śpiączką10 pewną (słodką zaśnij, dobrze niechaj Ci sie śpi,
najdź w Niebieskim Królestwie odpoczynienie!
Weźmij dobranoc konieczne
od Twego ludu, od któregoś umiłowany,
który dla Cię zafrasowany
sierce Twe wstrzymał najdroższe
kędy sława Twa nieśmiertelną uczyniona. |
| |
1 Tu: cecha okrucieństwa, brutalności, dzikości.
2 Tam.
3 Dziś Koethen, gród w Saxonii, przebywał tu J. S. Bach w latach 1717-23.
4 Wybawia.
5 Ciała.
6 Tu: aby.
7 Przez śmierć.
8 Tęsknota.
9 Tu: oprócz.
10 Snem. |
| |
|
|
Dedicated to Ms. Grażyna Banduch |
Autor przekładu: Filip Adam Zieliński (May 2018, June 2018)
mailto:f.a.zielinski@interia.pl
Przekład dedykowany p. mgr Grażynie Banduch |
|
Contributed by Filip Adam Zieliński (July 2018) |
|
